فارابی

جامعه‏و‏علوم‏اجتماعی‏>‏فلسفه‏>‏منطق

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ابونصر‏محمد‏بن‏محمد‏بن‏طرخان،‏معروف‏به‏فارابی،‏در‏حدود‏سال‏257هجری‏قمری/‏870میلادی‏در‏دهکده‏"وسیج"‏ازناحیه‏فاراب خراسان‏به دنیا آمد.
در‏جوانی‏برای‏تحصیل‏به‏بغداد‏رفت‏و‏نزد"متی‏بن‏یونس"‏به‏فراگرفتن‏منطق‏و‏‏فلسفه‏پرداخت.‏سپس‏به‏حران سفر‏کرد‏و‏به‏شاگردی "یوحنا بن حیلان"‏درآمد.
از‏آغاز‏کار،‏هوش‏سرشار‏و‏علم‏آموزی‏وی‏سبب‏شد‏که‏همه‏موضوعاتی‏را‏که‏تدریس‏می شد،‏به‏خوبی‏فرا‏گیرد.
به‏زودی‏نام‏او‏به‏عنوان‏فیلسوف‏و‏دانشمند‏شهرت‏یافت‏و‏چون‏به‏بغداد‏بازگشت،‏گروهی‏از‏شاگردان،‏گرد‏او‏فراهم‏آمدند‏که‏"یحیی بن عدی" فیلسوف‏مسیحی‏یکی‏از‏آنان‏بود.
در‏سال‏330هجری‏قمری/941میلادی‏به‏دمشق‏رفت‏و‏به‏"سیف‏الدوله‏حمدانی"‏حاکم‏حلب‏پیوست‏و‏در‏زمره‏علمای‏دربار‏او‏درآمد.

فارابی‏درسال 338هجری‏قمری/950میلادی‏در‏سن‏هشتاد‏سالگی‏در‏دمشق‏وفات‏یافت.
مورخان‏اسلامی‏معتقدند‏که‏فارابی‏فردی‏زاهد‏پیشه‏و‏عزلت‏گزین‏و‏اهل‏تامل‏بود.‏اعراض‏او‏از‏امور‏دنیوی‏به‏حدی‏بود‏که‏با‏آن‏که‏سیف‏الدوله‏برایش‏از بیت‏المال‏حقوق‏بسیار‏تعیین‏کرده‏بود،‏به‏چهار‏درهم‏در‏روز‏قناعت‏می‏ورزید.
فارابی‏در‏انواع‏علوم‏بی‏همتا‏بود.‏چنانکه‏درباره‏هر‏علمی‏از‏علوم‏زمان‏خویش،‏کتاب‏نوشت‏و‏از‏کتاب‏های‏وی،‏معلوم‏می‏شود‏که‏در‏

علوم‏زبان‏وریاضیات‏و‏کیمیا‏و‏هیات‏و‏علوم‏نظامی‏و‏موسیقی‏و‏طبیعیات‏و‏الهیات‏و‏علوم‏مدنی‏و‏فقه‏و‏منطق‏دارای‏مهارت‏بسیار‏بوده‏

است.
درست‏‏است‏که‏کندی‏نخستین‏فیلسوف اسلامی‏ است‏که‏راه‏را‏برای‏دیگران‏پس‏از‏خود‏گشود؛‏اما‏او‏نتوانست‏مکتب‏فلسفی‏تاسیس

‏کرده‏و‏میان مسائلی‏که‏مورد‏بحث‏قرار‏داده‏است،‏وحدتی‏ایجاد‏کند.‏در‏صورتی‏که‏فارابی‏توانست‏مکتبی‏کامل‏را‏بنیان‏نهد.
ابن‏سینا‏او‏را‏استاد‏خود می‏شمرد‏و‏ابن‏رشد‏و‏دیگر‏حکمای‏اسلام‏و‏عرب،‏برایش‏احترام‏بالایی‏قائل‏بودند.
 در‏سنت‏فلسفه‏اسلامی،‏فارابی‏را‏بعد‏از‏ا‏رسطو‏که‏ملقب‏به‏"معلم‏اول"‏بود،‏معلم‏ثانی‏لقب‏داده‏‏اند.
برای‏اطلاع‏از‏آراء‏و‏افکار‏و‏نیز‏تالیفات‏فارابی‏نگاه‏کنید‏به: